Nie tylko dzieci piszczą na widok „słodkich pingwinków”. Nam, jako dorosłym, też ten stan nie przeszedł i choć piszczeliśmy już tylko wewnętrznie (żeby za bardzo siary nie było) – to widok pingwinów w naturze nieprzerwanie napędzał naszą wyobraźnię. Zaraz po wyjeździe do Patagonii ;). No więc dotarliśmy do Patagonii, ba… dotarliśmy nawet na Koniec Świata (Fin del Mundo), do Ziemi Ognistej (Tierra del Fuego). Stąd już tylko kroki (morskie) dzieliły nas od spotkania z tymi pierzastymi cudami natury, które latają tak samo dobrze jak my. Zatem jak mawiają początkujący programiści – „reszta to już tylko implementacja”…

 

Kiedy w Polsce zima, tu też jest lato

 

Styczeń w Ushuai – pełnia lata! Jak w każdy piękny, słoneczny dzień – wskakujemy w puchówki, założone na polary. Na stronie, na której bookowaliśmy całą eskapadę (klik) straszyli, że będzie zimno, wietrznie i żeby przygotować się na złośliwość niesfornej chmury. Darujemy sobie jednak ciepłe rękawice (gdzie latem w rękawice), a gore – texy wciskamy do plecaków na mokrą godzinę. To już za chwilę! O 14 wyjeżdżamy w stronę portu, z którego łodzią wypływamy do ogromnej kolonii pingwinów na wyspie Martilles.

No chyba, że się spóźnimy (ale tego nie było w planach…hmm).

 

Tupot małych stópek

 

Wycieczkę na Martillo Island zarezerwowaliśmy z kilkudniowym wyprzedzeniem i to w zasadzie rzutem na taśmę. Okazuje się, że atrakcja cieszy się sporym zainteresowaniem przyjezdnych, a ilość ludzi, którzy każdego dnia mogą tam popłynąć jest ograniczona. Zostawiając zatem formalności na ostatnią chwilę – można się ciężko zdziwić. O my naiwni! Sądziliśmy, że na koniec świata to ciągnie jedynie lubujących się w zimnie masochistów, tych, którym słońce na Karaibach wypaliło dziurę w brzuchu… i nas. W praktyce – ledwo udało nam się wbić. Możliwość spędzenia czasu wśród takiej ilości pingwinów, chodzenia wśród nich (żeby Was tylko głaskanie nie korciło!), na bezdechu… – jest marzeniem, które spełnia niejeden człek.

 

 

Tupot małych stópek słyszeliśmy głosem wyobraźni już od pierwszego dzwonku budzika (kilka wschodów o 6 i zachodów o 22 zrobiło swoje 😉 ) . Start o 14.30 jednak nas trochę rozleniwił. Długie śniadanie, jakieś zakupy, przygotowywanie sprzętów i czas zleciał nie wiadomo kiedy. Na miejsce (Touristic Pier Office) docieramy jako jedni z ostatnich! Otrzymujemy gustowne, różowe identyfikatory (chłopakom wyjątkowo przypadły do gustu ^^) i wskakujemy do busa, z pozostałą częścią ekipy. Pogoda nie nastraja – wieje i zimno jak diabli. Po drodze zatrzymujemy się przy jednej z naturalnych atrakcji, ale tak mocno „zacina z ukosa”, że mało kto decyduje się na wyjście z busa. 40 minut jazdy jednak mija wyjątkowo szybko. Raz, że widoki za oknem obłędne, a dwa – nasz „guide” opowiada naprawdę ciekawe historie z jajem ;). 

Docieramy do „portu” i na szczęście lekko się przejaśnia!

 

 

Na wyspie tylko pingwiny mogą załatwiać swoje potrzeby na dziko. Nie ma „toy toyów” ani żadnym cywilizacyjnych udogodnień. Opcja szybkiego wskoczenia „w krzaki” też nie wchodzi w grę. Wśród klimatycznych zabudowań korzystamy zatem z ostatniego przysługującego nam „siusiu” i wskakujemy na ponton!

 

(Prawie) wszyscy we frakach

 

Nareszcie u celu! Ponton, odbijany o fale, poprzetrącał nam wszystkie bebechy, więc cudownie było wyjść na brzeg. Takiego komitetu powitalnego się jednak nie spodziewaliśmy! Dosłownie pingwin na pingwinie.

UWAGA DLA WRAŻLIWYCH NOSÓW: Poza nielotami i krajobrazem wokół - wali tu niemiłosiernie ;). Taki rybny po dostawie. Nas to specjalnie nie ruszało, ale niektórym może ten fakt przysłonić odbiór cudnego ptactwa. 

Pierwszy moment jest taki, że nie wiesz w którą stronę patrzeć i na czym skupić swoją (i obiektywu) uwagę. Tu dwa słodkie pingwinki wydziobują sobie coś z piórek, obok inne wychodzą z gniazda, prężą brzuchy, ziewają czy pędzą radośnie w stronę wody. Pełen obłęd. Dobrze, że nikomu nie przywaliliśmy w czoło, jednym z naszych długich obiektywów. Oko przyklejone do wizjera i półobrót śledzący pomykającego pingwina. Albo wojskowy pad na glebę (i to, co z pingwinów „wypada” przy okazji).

 

Otrzepujemy się i idziemy dalej, bo niestety czas na wyspie mamy ograniczony (do około jednej godziny). Ruszamy wgłąb lądu, żeby przyjrzeć się bliżej gniazdom pingwinów, rozlokowanych w licznych norach, między trawami. Z niektórych z nich wygląda czysta słodycz – małe, puchate pingwinki, przytulające się do swoich rodziców. Co za widok!

 

 

Kolejni eleganci także wydają się nie zwracać na nas uwagi. Jedynie kiedy podchodzimy bliżej, obracają głowę to w jedną, to w drugą stronę i bacznie nam się przyglądają…

 

 

<żart> Nie ma fal, nie ma fal, nie ma… </żart>

 

To jeden z tych momentów, kiedy ludzie mówią „normalnie diabeł zegary nakręca”. Ja tam bym zwaliła na kogoś innego, ale… W tej strefie czasowej godzina trwa z pewnością mniej niż 60 minut! Z bólem wszystkiego i jak najwolniejszym krokiem się da, wracamy do naszego pontonu, by móc ponownie dać się wytrząść falom.

 

Panie Podsiadło - się Pan wybierze w te strony...^^

 

 

Gdyby komuś atrakcji tego dnia brakowało – zanim wrócimy do Ushuai, otrzymujemy Koniec Świata w pigułce. Pozostałości wielkich ryb i innych potworów morskich, poskładanych w całość, nad brzegiem, a dla chętnych wizyta w lokalnym muzeum. Mimo, że do nas przemawiają bardziej żywe stworzenia, to trzeba przyznać, że w pochmurny dzień +30 do mrocznego klimatu!

 

Jeśli wybierasz się do Patagonii i nie zamierzasz pominąć tak pięknego miejsca, jakim jest Ziemia Ognista (a do tego pingwiny w zoo Ci nie wystarczają)  – powinieneś popłynąć na Martillo Island!

Gdzie zarezerwować? My skorzystaliśmy z usług firmy Piratour, wkupując wycieczkę „Walk with penguins”. Są też inne opcje, w których można skorzystać z większej liczby atrakcji. Rezerwujecie na ich stronie on-line (KLIK), opłacając atrakcję z góry (np. via Paypal). Zróbcie to z co najmniej kilkudniowym wyprzedzeniem – zainteresowanie jest ogromne i jeśli w Ushuai będziecie np. 2-3 dni, możecie się nie załapać na wolne miejsca.

Koszty: 150 usd za osobę w najprostszej opcji (bez wycieczki na wyspę z latarnią). W cenie jest transport busem z Ushuai, łódka i przewodnik. Jedzenie musicie zabrać ze sobą (można kupić kawę, ciastka i kanapki przed wypłynięciem na wyspę).

Czas trwania: ok. 7 godzin całość. Z pingwinami spędzacie około godziny.

Plusy: Pingwiny! Mnóstwo pingwinów! Słyszeliśmy, że w innych miejscach Argentyny, do których także są organizowane podobne wyprawy – jest ich jak na lekarstwo. Tu będą Wam  dosłownie zaglądać w aparat!

Minusy: Zdecydowanie za mało czasu na wyspie! Może gdyby ktoś z Was tu był po raz setny (czytaj: pracując jako lokalny przewodnik), to każda minuta, spędzona z pingwinami, nie byłaby na wagę złota. W innym wypadku – ledwie przybijecie piątkę z największym tłuściochem na wyspie, a już musicie wracać do pontonu.

P.S. Na wyspie nie można dotykać ptaków ^^.